Een intrigerend en mysterieus verhaal spookt
al dagen in mijn hoofd rond. Afgelopen week had ik dat verhaal eindelijk
opgeschreven en op mijn blog gezet, toen het na publicatie op wonderbaarlijke
wijze verdween. Ik kon het nergens meer vinden. Waar was het gebleven? Bizar. Nu... een paar dagen later, laat ik het niet op
me zitten en schrijf ik het alsnog op.
Het verhaal heet The Corpse Bride en het is een oud Oost-Europees/Russisch verhaal.
Tim Burton heeft er in 2005 een animatiefilm
van gemaakt, maar die moet ik nog gaan zien. Het verhaal ken ik door het werk
van Clarissa Pinkola Estes. Op een van haar audio cd’s vertelt ze het.
Ik heb het voor de gelegenheid vrij vertaald
en bewerkt…
The Corpse Bride betekent de lijk-bruid of de
dode bruid. Je zou ook kunnen zeggen: de skelettenbruid. Ik houd het op het
Bruidslijk. Maar wie een betere vertaling weet… ik hou me aanbevolen.
Het Bruidslijk
Een jongeman is met zijn vriend onderweg naar
het dorp van zijn aanstaande bruid waar hij de volgende dag mee in het huwelijk
zal treden. In zijn zak bewaart hij zorgvuldig een mooie trouwring. Het is een
lange weg langs de rivier en als de avond valt, slaan ze hun kamp op. Ze praten
en drinken wat, verheugen zich op het feest en filosoferen over wat het is om
getrouwd te zijn.
Op een gegeven moment ziet de aanstaande
bruidegom een benige, wittige tak uit de grond omhoog steken. Hij maakt er
grappen over en in de jolige bui die hij heeft, schuift hij de trouwring
die hij bij zich heeft aan het takje en grapt: ‘Hiermee neem ik u tot vrouw, ik
beloof u trouw te zijn en u te steunen in voor- en tegenspoed, tot de dood ons
scheidt.'
Na het uitspreken van de trouwbelofte, loopt hij bij wijze van ritueel
drie maal om de tak heen. Zijn vriend ligt dubbel van het lachen.
Maar dan gebeurt er iets vreemd. De aarde
barst open en een hele arm wordt zichtbaar. De tak behoort aan een
skelettenhand toe. En dan wordt er een graf zichtbaar waar een dode vrouw uit
verrijst, gekleed in een kapotte zijden trouwjurk, die haar armen uitstrekt naar
de jonge bruidegom.
‘Aaaah, mijn man! Nu we getrouwd zijn, zal ik
leven!’ roept ze schril.
De mannen schrikken zich rot en zetten het op
een lopen. Ze rennen langs de rivier in de richting van het dorp. Daar
aangekomen bonzen ze op de deur van de Rabbi, die met een slaperig hoofd de
deur open doet.
‘Rabbi, help me’, smeekt de bruidegom. ‘Ik heb
iets stoms gedaan.’
Hij vertelt het hele verhaal.
‘Het kan toch niet zo zijn
dat dit huwelijk geldig is?! Het was een grap.
‘Tja,’ zegt de Rabbi. ‘Als jij inderdaad de
huwelijksbelofte hebt uitgesproken, je hebt de ring om haar vinger gedaan en je
hebt het ritueel van drie maal een rondje lopen uitgevoerd, dan ben ik bang dat
je er niet meer onderuit kunt.’
Dan zweeft het bruidslijk de ruimte binnen en
klemt zich vast aan de bruidegom. ‘Nu horen wij bij elkaar’, klinkt
haar ijle stem.
Op dat moment komt ook de echte bruid
binnengestormd. ‘Je bent er al! Wat is hier in godsnaam aan de hand?’
De bruidegom maakt zich los van het bruidslijk
en legt uit wat er aan de hand is.
De echte bruid kijkt naar het bruidslijk en neemt haar in zich op.
Dan ademt ze diep en glimlacht. Ze strekt haar
handen uit en legt ze in de benige koude skelettenhanden van het bruidslijk.
‘Kom maar,’ zegt ze. En ze pakt het bruidslijk
op en neemt het in haar armen. Ze loopt ermee naar buiten.
De bruidegom, zijn
vriend en de Rabbi volgen haar in verbijstering.
De jonge bruid brengt het bruidslijk terug
naar het graf aan de oever van de
rivier. Ze legt haar teder neer.
‘Stil maar,’ zegt ze. ‘Je kunt nu rusten, je
hoeft je geen zorgen meer te maken, ik zal je dromen leven en je inzichten
verspreiden, ik beloof het je. Rust nu.’
Het bruidslijk vleit zich neer. De aarde vormt
weer een graf.
En de bruid lacht naar haar aanstaande en omhelst hem.
Ze beleven een onvergetelijke huwelijksdag en leven nog lang en gelukkig.
Wat een mysterieus, spookachtig verhaal! Het
raakt me heel diep. Aanvankelijk wist ik niet waarom, maar door het opschrijven
drong de betekenis zich aan mij op.
Het bruidslijk staat voor alle
weggestopte, niet erkende inzichten, dromen. Misschien wel voor diep
weggemoffelde genialiteit en creativiteit. Als je dat aanraakt - of er een verbinding mee aangaat - kan dat een
aardverschuiving te weegbrengen. Het kan je verontrusten, je bij de keel
grijpen omdat je ER IETS MEE MOET.
Weglopen en het ontkennen heeft dan geen zin.
Omarm het, kalmeer het en beloof dat je de dromen en ideeën tot leven zult
brengen.
Dat is de voorwaarde voor een vruchtbaar
leven.
P.s. heb de dvd van Tim Burton zojuist bij Bol
besteld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten